Liefdesbrief #2 Hoe vraag jij om aandacht?

Dappere dodo,

Hoe ga je, strijder? Hoe staat je glimlach? Waar bivakkeren je tranen?

Vorige week vroegen twee vriendinnen binnen één week naar mijn vader. Hoe ik me ‘er’ over voel, of ik hem mis. Hun plotselinge aandacht voor het blok aan mijn been, voelde als een onaangekondigde mondeling voor het vak ‘Rouwen’. En beide keren kwamen de antwoorden als diaree opzetten. Dat lag niet aan hen. Ik had mijn huiswerk niet gedaan. Na een oorverdovende stilte rond het onderwerp was de urgentie hoog. Wat resulteerde in groot ongemak. Want net als ieder ander, manage ik graag mijn emoties. Ik wil een rationeel verslag kunnen geven, een rond verhaal. Geen onlogisch gesputter.

Lieve lummel, negeer jij je verdriet?

Ik heb ervaren dat de grootste pijn niet voortkomt uit het verdriet zelf, maar uit het doodzwijgen van dat verdriet. Het wegkijken van, negeren en nonchalant wegvegen van verdriet. Dat doe je gewoon op de automatische piloot: Nu niet. Niet hier. Er is ook wel wat voor nodig om erbij te kunnen. Zoals tijd, aandacht en overgave. Maar aan het einde van je energie hou je altijd een stuk to-do list over. En als er tijd is, dan toch liever een Netflixje.

In flarden vertelde ik mijn vriendinnen dat mijn grootste gemis is om door mijn vader’s ogen gezien te worden. Om me door hem gekend te voelen. En te weten wat hij zou vinden van wie ik geworden ben? Ik vertelde dat ik me vergist had in de tijd. Dat ik, toen hij dood ging, niet besefte hoeveel van mij hij zou gaan missen. Ik gaf toe me vaderziel alleen te voelen in het gezelschap van andere ouders. En dat ik altijd hoop dat één van hen even naar hem vraagt. Maar dat dat nooit gebeurt. En dat ik heus wel snap waarom.

Dapper kind, waar hoop jij dat een ander je naar vraagt?

Het is belangrijk dat je van tijd tot tijd een situatie creëert waarin iemand jou naar je diepste binnenste kan vragen. Of dat nou bij vrienden is of bij een coach of therapeut. Ik weet dat het spannend is en dat het voelt als een te grote belasting. Maar je verdriet is die aandacht waard. Jíj bent die aandacht waard. Ik realiseerde me dit na twintig jaar met mijn ziel onder mijn arm lopen. Het is de reden waarom ik op mijn 21ste in therapie ging en waarom ik nu nog regelmatig een coach inschakel. Zodat ik kan zeggen; dit stuk in mij wil gezien worden. Maar ik raak verdwaald in de mist. Wil je met me meekijken?

Uiteindelijk leer je jezelf de vragen te stellen die je zo graag wil beantwoorden. Je leert te luisteren zoals een geïnteresseerde ander zou luisteren. Maar zolang dat niet lukt, mag je gewoon een beroep doen op de onverdeelde aandacht van een ander. Écht darling, dat mag. Wees alleen eerlijk en moedig in de manier waarop je om hun aandacht vraagt. 

Ik geloof in jou.

❤

Johanna

Ps. Mijn volgende liefdesbrief verstuur ik alleen nog per mail. Wil je die niet missen? Meld je dan hier aan!

Johanna Nolet is coach, schrijver en spreker. Zij nodigt mensen uit om het voorbeeld te zijn dat ze zelf niet gehad hebben. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt voor publiek over zelfliefde, relaties en oprecht leven. Op de hoogte blijven? Volg Johanna op Facebook en  Instagram voor dagelijkse inspiratie.

Pssst…

• Wil je geen blog of cursus missen? Klik hier