Mijn verdriet is geen ballast, maar liefde…

Gister bevond ik me, na een dag series kijken en Instagram scrollen, in tranen op de rand van ons nieuwe, grote-mensen-bed. Mijn man lag in stilte achter me, zijn lange lijf als een moderne danser om me heen gekruld. Terwijl ik naar mijn tenen staarde, die tien centimeter boven de grond zweefden.

Om te kunnen huilen, moet ik meestal gewoon heel stil zitten, met gekromde rug, gezicht verscholen, mijn ‘alles’ naar binnen gekeerd. Huilen is een andere vorm van klimaksen. Er is een bepaalde focus voor nodig om de emotie toe te laten, op te laten komen en door te laten zetten… Door de kleinste afleiding kan die golf aan cumulerende energie in rook opgaan. Dan blijf je onvervuld achter.

Mijn man vroeg wat er was. “It’s just… all the sadness.”, liet ik na een tijdje blijken. Dat is hoe ik tegenwoordig refereer aan het grote verdriet dat in me huist rondom het verlies van mijn vader. Plus al het vanzelfsprekende dat met hem is heengegaan. De duizenden dingen waarvan je niet doorhebt dat ze met ondoorzichtige draadjes aan een persoon verbonden zitten. Totdat ze er ineens niet meer zijn.

Na een paar minuten huilen, hef ik mijn hoofd op. Een teken dat ik me weer met mijn buitenwereld wil verbinden. “Zo…”, zegt mijn man zachtjes. “Hielp dat een beetje om je verdriet weg te nemen?” Een paar woorden die -hoewel goed bedoeld, hoewel eigenlijk niet eens zó bedoeld- mijn hele ervaring en de grootsheid van mijn rouw ondermijnen. Onze taal verraadt altijd hoe we in de maatschappij over bepaalde zaken denken; Verdriet is een noodzakelijk kwaad dat weggenomen moet worden. Afgeschud. Verwerkt. Het liefst zo snel en onopvallend mogelijk.

Hier hebben we wat te leren, want nee, zo praat je niet over mijn verdriet. Mijn verdriet is geen ballast, maar liefde. Een heilig geschenk. Het biedt zeldzame momenten van warmte, geborgenheid, overgave en connectie met mezelf en alles dat ooit was. Het biedt verwantschap met alles wat ik liefheb. Misschien gaat het wel nooit weg. Misschien wil ik dat ook niet. In een tijd van constante druk, streven en afleiding, verbindt mijn verdriet me aan dat wat nog steeds in mij voortleeft. Mijn verdriet verdient dus geen ‘afhandeling’, maar erkenning en eerbied. Wanneer ik huil om mijn verlies, ‘verwerk’ ik geen ‘trauma’, maar ‘honoreer’ ik ‘liefde’. En dat op zichzelf is helend.

Waar mijn man aan refereerde toen hij zei; ‘is je verdriet nu weg?’, was aan mijn ongemakkelijke gevoelens van needyness en onrust die aan mijn tranen voorafgingen. Een direct gevolg van mijn verdriet-ontwijkende gedrag. We zijn zo getraind om van verdriet weg te rennen en hebben daarvoor zoveel afleiders klaarstaan, dat we niet eens doorhebben dat we verdrietig zijn. Waardoor dat ongemak zich moet opbouwen en uitvouwen voordat we ons realiseren dat we iets dierbaars verwaarlozen. Voordat we beseffen dat er een warm bad koud staat te worden.

Voordat ik denk: Ik mis papa.

Johanna Nolet is coach, schrijver en spreker op het gebied van zelfliefde en relaties. Zij nodigt mensen uit om het voorbeeld te zijn dat ze zelf niet gehad hebben. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en de veelgeprezen online cursussen Happily Ever After Starts Here en Be The Example You Never Had. Op de hoogte blijven? Volg Johanna via Facebook en  Instagram voor dagelijkse inspiratie.

Pssst…

• Wil je geen blog of cursus missen? Klik hier
• Be The Example You Never Had gaat in februari weer van start. Schrijf je hier in!