Wat ik allemaal níet nodig had op de ‘mooiste dag van mijn leven’

Een kleine twee weken geleden hebben mijn viking en ik elkaar een trouwring om de vinger geschoven. Iets waar ik, voordat ik hem negen maanden terug ten huwelijk vroeg, geen moment over gedroomd had. Toch was het de mooiste dag van mijn leven. Niet omdat we gepiekt zouden hebben en vanaf nu alleen maar bergafwaarts zouden kunnen gaan. Maar omdat het de cumulatie was van al het moois dat ik tot nu toe in mijn leven heb mogen verzamelen.

De reden dat ik als klein meisje nooit over mijn trouwdag fantaseerde, was omdat ik dacht dat trouwen alleen voor bepaalde type meisjes was. Dat je, om een goede bruid te zijn, van alles nodig had wat ik niet had. Dat je van alles moest zijn wat ik niet was. WRONG! Daarom noem ik hieronder graag alles op wat ik níet nodig had om de liefde met mijn viking te kunnen bezegelen. Dat is namelijk nogal wat.

Ik had geen crashdieet nodig. Geen maatje 38. Geen botox, liposuctie of andersoortige, fysieke reconstructie. Ik had geen strapless-gekwalificeerde borstjes, slanke armen of platte buik nodig. Ik hoefde niet eens op pumps te lopen. Mijn moeder vond een ergonomisch verantwoord sandaaltje met plateauzool, zodat mijn jurk net de grond niet zou raken. Ik had geen perfecte huid nodig. Wel heb ik, in een poging mijn ivoorwitte jurk ergens tegen af te laten steken, een zonnebank kuurtje ondergaan. Ook dat was loze moeite. Lekker zeesterren was het wel.

Naar de grote dag toe groeide het bewustzijn; mijn trouwdag zou een kans zijn om mezelf te trouwen, precies zoals ik nu ben. In ontwikkeling. Gehavend, geheeld, geliefd en blijvend zoekende naar manieren om mezelf op een nog dieper niveau te voeden. Ik besefte dat ik mezelf kon liefhebben, en plein public, in al mijn imperfecte glorie. Dat deze dag, naast een liefdesverklaring aan mijn viking, ook een hell yeah! naar mezelf kon zijn. Naar Johanna Nolet, die niet eens een aanzoek nodig had.

Daarom hoefde ik niet een maandsalaris uit te geven aan een trouwjurk. (Mag wel!) Deze kwam bij een TL verlicht pand in Buitenveldert vandaan en gaf mij gratie en comfort. Ik hoefde ook niet eindeloos te shoppen voor een bijpassende alles. Onze trouwceremonie was niet ‘bescheiden’ en ‘intiem’. Daarvoor hebben we schaamteloos de tijd genomen en iedereen uitgenodigd die ons lief is. We hadden niet eens een trouwambtenaar nodig! We hoefden niet Pinteresque, glazen potten met fluitenkruid aan touwen in bomen op te hangen. En tijdens het diner behoeften we geen driegangenmenu. Onze trouwlocatie heeft met evenveel toewijding hamburgers en patatten staan (voor)bakken.

Het was totaal onnodig om een andere versie van mezelf te worden. Aangezien ik niets liever wilde dan mezelf herkennen in de ogen van onze eigen tribe. Het enige wat ik daarvoor nodig had, was hun hulp en aanwezigheid. De moed om mijn wensen uit te spreken, mijn grenzen aan te geven en het vertrouwen om me aan hen over te geven. Dit alles stoelde eigenlijk maar op één ding: mijn eigen toestemming om volledig te mogen zijn, precies zoals ik ben. Dat is nogal wat, ik weet het. Die toestemming komt je niet aanwaaien. Daar heb ik mezelf jarenlang jengelend voor achterna moeten sjokken. Toch ben ik net op tijd voor de bruid in mij gezwicht. Zij was klaar om te pronken, no matter what. En ze heeft ons allemaal een poepje laten ruiken.

Johanna Nolet is coach, schrijver en spreker. Zij nodigt mensen uit om het voorbeeld te zijn dat ze zelf niet gehad hebben. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt voor publiek over zelfliefde, relaties en oprecht leven. Op de hoogte blijven? Volg Johanna op Facebook en  Instagram voor dagelijkse inspiratie.

Pssst…

• Wil je geen blog of cursus missen? Klik hier