Ik wil voor altijd in ‘de weg’ naar ‘het doel’ blijven leven

Afgelopen weekend kreeg ik de verrassing van mijn leven. We stonden op het punt om te vertrekken naar mijn schoonvaders verjaardag, toen mijn verloofde me vroeg om zijn schoenen van het balkon te halen. Het feit dat zijn geurverspreiders in de kou stonden te luchten, was nieuw en een welkome verrassing, maar dat is voor een andere blog. Eenmaal op het balkon, hoorde ik mijn naam roepen. Twee vriendinnen liepen toevallig door de straat.

Ik zei nog: “Nou, wat een timing! Ik kom hier nooit!” Toen klonken de eerste tonen van Beyoncé’s Single Ladies uit een gettoblaster en begonnen die vrouwen precies tegelijk met hun heupen te wiegen. Na één keer knipperen stond er pardoes een hele rij vriendinnen achter hen. En na twee keer knipperen kwam een derde rij aangerend. Voor ik volledig begreep wat er gebeurde stonden tien vrouwen, midden op straat, voor mijn deur, een tot in de puntjes ingestudeerde, if you like it then you shoulda put a ring on it-choreografie te dansen. En tilde ik de ugly cry tot een hoger niveau.

De flashmob was het begin van mijn vrijgezellenfeestje, een concept dat ik nooit begrepen heb. Maar wat blijkt? Het nut van veel huwelijksgerelateerde tradities is mij ontgaan. Ik kom er namelijk achter dat de trouwdag alleen maar heimelijk in het niet kan vallen bij alles wat eraan voorafgaat. Het is een stip die je aan de horizon zet, onbewust, om al het andere te kunnen ervaren. Om vaker dan gemiddeld samen te kunnen komen met je geliefden, om stil te staan bij al het gedeelde en je te verheugen op alles wat komen gaat.

Beter dan dit wordt het niet… Daar was ik me extreem van bewust toen we even later als een groep toeristen in een Jordaans restaurant “Want zij gelooft in mij” door de brokken in onze kelen zongen. Beter dan dit wordt het gewoon niet! Omringd door vrouwen die mij al 20 jaar kennen en van mij houden, precies zoals ik ben. Léúke mensen, die me niet in één of ander gênant pakje hijssen, maar me volgooien met bier en al mijn guilty pleasures mee blèren. Vriendinnen die me al mijn onhandigheden vergeven en uitgaan van mijn beste intenties. Die bereid zijn samen door ongemak heen te gaan om bij echtheid uit te komen. Vrouwen die mijn verdriet delen en mijn liefde vieren. Omdat mijn geluk, hun geluk is, en andersom.

Over een maand ga ik trouwen, maar ik zou mijn huwelijksdag met liefde nog een half jaar uitstellen. Mijn moeder en ik houden allebei niet van shoppen, maar ik zou samen zó nog 40 winkels afstruinen, want: #dreamteam! Ik zou nog een miljoen autoritjes met mijn viking naar het strand maken, pratend over het liefdesfortuin waar we samen bovenop zitten. Ik zou elke maand een vrijgezellenfeestje of knutselmiddag organiseren. Omdat het maar weer bewezen is dat het geluk schuilt in de weg er naartoe, niet in het doel zelf.

Wanneer we in dít moment stil kunnen staan bij de rijkdom van het leven, hebben we niets van de toekomst nodig. Dan kun je content zijn met waar je nu bent en wat je nu hebt. Die bruiloft wordt geweldig, maar één dag kan een leven aan gedeelde liefde en verdriet niet overtreffen. En godzijdank hoeft dat ook niet. Want vandaag is elke dag opnieuw en morgen komt misschien wel nooit. En als ze wel komt, valt ze misschien wel vies tegen.

Johanna Nolet is coach, schrijver en spreker. Zij nodigt mensen uit om het voorbeeld te zijn dat ze zelf niet gehad hebben. Ze is oprichtster van de populaire blog Geen Bekende Vrouwen en spreekt voor publiek over zelfliefde, relaties en oprecht leven. Op de hoogte blijven? Volg Johanna op Facebook en  Instagram voor dagelijkse inspiratie.

Pssst…

• Wil je geen blog missen? Klik hier